In Liefde in tijden van luiers doet auteur Jancee Dunn uit de doeken waarom het soms lastig is voor je relatie als je samen een kind hebt gekregen, én draagt ze oplossingen aan voor hoe je het samen leuk houdt tijdens het ouderschap. Een veelgehoord probleem dat ze tegenkwam tijdens haar onderzoek is dat mannen niet wakker lijken te worden van een huilende baby (waardoor de zorg meestal op de vrouw aankomt). Hoe kan dat? Dunn geeft antwoord.

***

'Waarom wordt mijn man nooit wakker als de baby ’s nachts huilt? Ik schiet al bij het minste kikje als een strak staande commando uit bed. Mijn man snurkt onverstoorbaar door. Tenzij hij doet alsof. Hij doet alsof, hè?'

Dit is geen loos schoolpleingezeur. Uit de onderzoek blijkt dat moeders in tweeverdienersgezinnen drie keer zo vaak door de kinderen uit hun slaap worden gehaald als vaders (!).

Nu is het mogelijk dat mannen inderdaad niks in de gaten hebben. Onderzoekers van het Britse Mindlab International hebben de onbewuste hersenactiviteit van slapende mannen en vrouwen gemeten, en ontdekt dat vrouwen een huilende baby als hét nachtelijke geluid noemden waarvan ze wakker werden, terwijl het bij mannen niet eens bij de eerste tien werd genoemd. Zelfs een autoalarm scoorde hoger. En harde wind.

De onderzoekers opperden dat dit verschil in gevoeligheid mogelijk iets evolutionairs is: in de oertijd waren vrouwen alerter op gevaar voor hun kroost, terwijl mannen meer reageerden op verstoringen die een gevaar vormden voor de clan als geheel. Bovendien, volgens fysisch antropoloog Helen Fisher, hebben vrouwen niet alleen een scherper gehoor, ze zien ook beter in het donker (terwijl mannen bij daglicht beter zien). Als je dat weet, is het iets makkelijker om je uit bed te sleuren als je baby het op een brullen zet.

Maar het kán ook een kwestie van selectief gehoor zijn.

Zoals mijn vriendin Karin, die twee kinderen heeft, zegt: ‘Ik heb het idee dat het gros van de mannen een heel bijzonder zelfbeschermend vermogen heeft: ze zijn in staat taken te categoriseren en een teveel aan prikkels te negeren – het soort prikkels dat jonge kinderen uitzenden.’ Ze vertelt dat ze een keer in het weekend even ging liggen, maar dat haar rust verstoord werd doordat haar man niet reageerde op het aanhoudende ‘Pap. Pap. Pap. Pap. Pap’ van hun kind. Uiteindelijk riep ze getergd: ‘Hóór je dat kind nou niet?’ ‘Soms,’ was het antwoord.

***

Meer weten over waarom je de vader/moeder van je kinderen soms wel achter het behang kan plakken (overkomt de beste), én wat je daaraan kunt doen? Lees dan Liefde in tijden van luiers!