Door: Jeroen Pen

Kinderen willen gamen. Kinderen moeten leren. Heeft het zin die twee te combineren?

Het goede nieuws is: uit onderzoek blijkt keer op keer dat gamen van grote educatieve waarde kan zijn. Kinderen kunnen zo letterlijk spelenderwijs leren en zelf proactief dingen ontdekken. Geen stof uit je hoofd stampen, maar zelf ontdekken hoe het zit. Het zal niemand verbazen dat het leerplezier van kinderen omhoog gaat, maar er zijn meer voordelen. Gamen stimuleert namelijk ook kritisch kijken, denken en handelen. Bovendien bieden ze een spoedcursus volhouden. Het beloningssysteem dat ze zo verslavend kan maken, werkt namelijk ook doorzettingsvermogen in de hand. En ondanks de vaak competitieve grondslag blijkt gamen samenwerken met andere kinderen juist te stimuleren.

Op de markt zijn dan ook games te vinden waarvan kinderen aantoonbaar beter gaan spellen, lezen en rekenen. Toch horen er ook valkuilen bij. Zo verschillen de positieve effecten per vak. Vooral bij geschiedenis en biologie kan een computerspel een welkome aanvulling op het curriculum zijn.

Bij games die niet in hoge mate gepersonaliseerd zijn, haken leerlingen af. De inhoud van het spel moet dus aangepast worden op het intellectuele niveau van een scholier. Bovendien hebben zwakker presterende leerlingen minder baat bij games: zij hebben juist behoefte aan reguliere lessen met duidelijke sturing. Ook kinderen met concentratieproblemen gedijen beter bij traditionelere leermethodes. Zij hebben meer aan (al dan niet digitale) boeken.

Met andere woorden: gamen kan in het onderwijs een aanvulling of zelfs een verrijking zijn. Daarvoor is wel een individuele benadering nodig. Docenten zullen per vak en per leerlingen moeten inschatten wat de meerwaarde is.

Meer weten over de negatieve én positieve effecten van gamen? Lees Mijn gamende kind!